Jak leczyć zwyrodnienie stawu biodrowego?

Koksartroza jest częstą chorobą zwyrodnieniowo-dystroficzną stawu biodrowego, w której na skutek zmian związanych z wiekiem lub innymi czynnikami dochodzi do stopniowego niszczenia stawu głowy kości udowej i panewki miednicy. Towarzyszy mu ból i ograniczenie amplitudy ruchów o różnym nasileniu, które zależy od stadium rozwoju. A jeśli na początkowych etapach możliwe jest radzenie sobie z chorobą zwyrodnieniową stawów metodami zachowawczymi, to w trzecim etapie możliwe jest uratowanie sytuacji i utrzymanie zdolności do pracy stawu biodrowego, to znaczy uniknięcie niepełnosprawności, tylko poprzez wykonanie operacja.

Należy do liczby artrozy i może towarzyszyć jej rozwój podobnych procesów w innych stawach, a patologia ta stanowi około 12% wszystkich chorób układu mięśniowo-szkieletowego. Ale termin „coxarthrosis" może być użyty tylko do opisania zmian zwyrodnieniowych i dystroficznych w stawie biodrowym.

Co to jest choroba zwyrodnieniowa stawów?

Coxarthrosis to złożona patologia jednego lub obu stawów biodrowych, w której zniszczone są warstwy chrzęstne pokrywające głowę i panewkę kości udowej, co prowadzi do zmniejszenia wielkości przestrzeni stawowej. W miarę postępu choroby obserwuje się pojawienie się deformacji powierzchni kości i powstawanie na nich narośli kostnych, zwanych osteofitami.

Coxarthrosis jest drugą najczęstszą chorobą układu mięśniowo-szkieletowego. Częściej diagnozuje się tylko gonartrozę, czyli zmianę zwyrodnieniowo-dystroficzną w stawie kolanowym. Niemniej jednak prawdopodobieństwo niepełnosprawności w chorobie zwyrodnieniowej stawów jest znacznie wyższe.

Cały staw biodrowy jest zamknięty w specjalnej obudowie, zwanej torebką stawową. Ma tak zwaną błonę maziową, która wytwarza płyn maziowy. Płyn ten jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania stawu, gdyż nie tylko natłuszcza chrząstkę szklistą, ale jest również źródłem dla niej składników odżywczych.

Zwykle chrząstka jest stale zużyta i natychmiast przywracana dzięki ciągłemu procesowi regeneracji, który odbywa się za pomocą substancji, które dostają się do niej z mazi stawowej. Ale wraz z urazami lub zmianami związanymi z wiekiem tempo procesów regeneracyjnych maleje, co prowadzi do stopniowego zużywania się chrząstki szklistej i rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów.

Wynika to ze zmian ilości wytworzonej mazi stawowej i jej składu. Pod wpływem niekorzystnych czynników staje się grubszy i produkowany w mniejszej objętości. W efekcie maź stawowa nie jest już w stanie dostarczyć chrząstce szklistej wszystkich potrzebnych jej substancji w odpowiedniej ilości, co prowadzi do jej szybkiego odwodnienia i przerzedzenia. Stopniowo zmniejsza się siła i elastyczność chrząstki, obszary rozwarstwienia tworzących ją włókien, tworzą się w niej pęknięcia, a grubość również maleje. Zmiany te można zauważyć podczas instrumentalnych metod diagnostycznych, w szczególności zwraca na siebie uwagę zwężenie szpary stawowej.

Zwężenie szpary stawowej prowadzi do zwiększonego tarcia między strukturami kostnymi tworzącymi staw biodrowy i wzrostu nacisku na już degradującą się chrząstkę szklistą. Powoduje to jeszcze większe jej uszkodzenie, co wpływa na funkcjonowanie stawu i stan osoby, ponieważ zdeformowane obszary uniemożliwiają łatwe przesuwanie się głowy kości udowej w panewce. W rezultacie pojawiają się objawy choroby zwyrodnieniowej stawów.

Nieleczone zmiany patologiczne nasilają się, a chrząstka szklista zużywa się coraz bardziej. Następnie w niektórych obszarach całkowicie znika, co prowadzi do odsłonięcia kości i gwałtownego wzrostu obciążenia stawu. Ponieważ podczas poruszania się wewnątrz panewki głowa kości udowej ociera się bezpośrednio o kość, powoduje to pojawienie się silnego bólu i ostre ograniczenie ruchomości. W tym przypadku nacisk struktur kostnych na siebie prowadzi do powstania narostów kostnych na ich powierzchni.

Uformowane osteofity mogą mieć ostre części, które mogą uszkodzić mięśnie i więzadła otaczające staw biodrowy. Prowadzi to do pojawienia się silnych bólów zarówno bezpośrednio w okolicy stawu, jak iw pachwinie, pośladkach i udzie. Dzięki temu pacjent oszczędza uszkodzoną nogę, mniej obciąża ją i stara się unikać wykonywania nią niepotrzebnych ruchów. Powoduje to rozwój zaniku mięśni, co dodatkowo pogłębia zaburzenia ruchowe i ostatecznie prowadzi do kulawizny.

Powoduje

Istnieje wiele przyczyn rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów, chociaż w rzadkich przypadkach występuje na tle braku jakichkolwiek warunków wstępnych. W tym przypadku mówią o obecności pierwotnej lub idiopatycznej koksartrozy. W zdecydowanej większości przypadków rozpoznaje się wtórną koksartrozę, która staje się logiczną konsekwencją szeregu chorób lub zmian stanu układu mięśniowo-szkieletowego. Może być sprowokowany przez:

• różnego rodzaju urazy stawu biodrowego, w tym złamania, zwichnięcia, stłuczenia, skręcenia czy zerwania więzadeł;
• ciężka praca fizyczna, sport wyczynowy, zwłaszcza podnoszenie ciężarów, skoki spadochronowe, sporty skokowe;
• Siedzący tryb życia;
• nadwaga, która znacznie zwiększa obciążenie stawów biodrowych;
• ogniska przewlekłej infekcji w ciele;
• wrodzone wady rozwojowe stawów biodrowych, takie jak dysplazja lub zwichnięcie;
• patologie metaboliczne i zaburzenia endokrynologiczne, w szczególności dna moczanowa, cukrzyca, zwłaszcza w postaci zdekompensowanej;
• martwica aseptyczna głowy kości udowej, która może być wynikiem złamania szyjki kości udowej, zwłaszcza podczas leczenia zachowawczego;
• choroby zapalne stawów, w tym reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie kaletki, zapalenie ścięgna;
• choroby kręgosłupa;
• genetyczne predyspozycje;
• obecność złych nawyków, zwłaszcza palenia.

Niemniej jednak główną przyczyną koksartrozy są nadal nieuniknione zmiany związane z wiekiem, a obecność powyższych czynników tylko zwiększa prawdopodobieństwo i szybkość jej rozwoju.

Objawy choroby zwyrodnieniowej stawów

Choroba charakteryzuje się stopniową progresją z systematycznym wzrostem nasilenia objawów. Dlatego w początkowych stadiach może przebiegać bezobjawowo lub tylko sporadycznie budzić u pacjentów niepokój, po czym stan stawu biodrowego się pogarsza, co prowadzi do nasilenia objawów choroby zwyrodnieniowej stawów do nieznośnego bólu i znacznego ograniczenia ruchomości .

Tak więc zmianom zwyrodnieniowo-dystroficznym w stawie biodrowym towarzyszą:

• Ból o różnej sile, początkowo pojawiający się po wysiłku fizycznym lub chodzeniu i ustępujący po odpoczynku. Stopniowo nasilenie zespołu bólowego wzrasta, pojawia się częściej, trwa dłużej, a okresy między momentem obciążenia stawu a pojawieniem się bólu ulegają skróceniu. Później ból jest obecny prawie stale, także w spoczynku, i staje się nie do zniesienia. Charakterystyczny jest zwiększony ból na każdym etapie rozwoju choroby podczas hipotermii i podnoszenia ciężkich przedmiotów.
• Ograniczenia ruchomości stawu biodrowego, które początkowo objawiają się niewielkimi trudnościami w wykonywaniu ruchów obrotowych nogi. Z czasem pojawia się sztywność poranna, która znika po „rozproszeniu się" pacjenta. Może temu towarzyszyć pojawienie się obrzęku stawu biodrowego. W miarę postępu choroby ograniczenia ruchowe stają się coraz bardziej wyraźne i uporczywe, to znaczy nie znikają po rozgrzewce. Pacjenci zauważają zmniejszenie amplitudy ruchów nóg, a następnie całkowicie tracą zdolność wykonywania określonych ruchów.
• Pękanie stawu biodrowego, które pojawia się podczas chodzenia lub wykonywania pracy fizycznej, zwłaszcza podczas wykonywania wyprostu. Staje się wynikiem tarcia o siebie nagich struktur kostnych, czemu towarzyszy gwałtowny wzrost bólu.
• Skurcz mięśni uda, który prowadzi do rozlanego bólu w udzie. Może to być wynikiem przyczepu różnych zaburzeń wewnątrzstawowych, w tym ucisku nerwów, nadmiernego rozciągania więzadeł otaczających staw, a także rozwoju zapalenia błony maziowej, czyli zapalenia błony maziowej i nagromadzenia stanu zapalnego wysięk w jamie stawu biodrowego.
• Kulawizna, która początkowo jest wynikiem nieświadomej chęci pacjenta do zmniejszenia obciążenia chorego stawu i przeniesienia ciężaru na zdrową nogę w celu uniknięcia pojawienia się lub nasilenia bólu, a następnie rozwoju przykurczów mięśniowych. To ostatnie zjawisko występuje już w późniejszych stadiach choroby zwyrodnieniowej stawów i prowadzi do tego, że pacjent nie jest w stanie w pełni wyprostować nogi, a ponadto utrzymać ją w tej pozycji. W ten sposób kończyna dolna z zajętym stawem biodrowym jest stale w lekko zgiętej pozycji, co powoduje kulawiznę.
• Skrócenie długości nóg, które występuje głównie już przy ciężkich zmianach zwyrodnieniowych-dystroficznych w stawie biodrowym, któremu towarzyszy nie tylko zwężenie szpary stawowej, ale także spłaszczenie głowy kości udowej, zanik mięśni. W rezultacie chora noga staje się krótsza od zdrowej o 1 lub więcej centymetrów.

Coxarthrosis może dotyczyć zarówno jednego stawu biodrowego, jak i obu jednocześnie. Ale jeśli w pierwszym przypadku objawy choroby będą obserwowane tylko po jednej stronie, to w drugiej będą nie tylko obustronne, ale będą się różnić intensywnością. Zależy to od stopnia zniszczenia każdego stawu biodrowego.

Stopnie choroby zwyrodnieniowej stawów

Charakter objawów choroby zależy od etapu jej rozwoju. W sumie istnieją 3 stopnie choroby zwyrodnieniowej stawów, z których pierwszy jest uważany za najłatwiejszy. W początkowych stadiach występowania zmian zwyrodnieniowych i dystroficznych w stawie biodrowym można zaobserwować tylko epizodyczne bóle. Z reguły dzieje się to po intensywnym wysiłku fizycznym, uprawianiu sportu lub długim spacerze. Dlatego pacjenci zwykle nie zwracają na nie uwagi, przypisując im zmęczenie i uznając za normalne zmiany związane z wiekiem. W związku z tym, coxarthrosis I stopnia rozpoznaje się tylko w pojedynczych przypadkach, co zwykle występuje podczas badania z innego powodu.

W miarę postępu choroby jej objawy nasilają się i już przy chorobie zwyrodnieniowej stawów II stopnia dają o sobie znać. Ten etap rozwoju patologii charakteryzuje się zwężeniem szpary stawowej o 50%, a także pojawieniem się oznak deformacji głowy kości udowej wraz z jej przemieszczeniem.

Wraz z dalszym postępem patologii przestrzeń stawowa zwęża się jeszcze bardziej, a przy 3 stopniu zwyrodnienia stawów jest prawie całkowicie nieobecna. Towarzyszy temu już powstawanie wielu osteofitów. Na tym etapie rozwoju choroby ból staje się nie tylko silny, ale nie do zniesienia i często występuje nawet w stanie całkowitego odpoczynku, w tym w nocy. Ponieważ staw biodrowy jest mocno zdeformowany, jego elementy mogą naruszać przechodzące tu nerwy, co prowadzi do bólu promieniującego do pachwiny, pośladków, a także uda, a nawet podudzia. Prowokuje to również niezdolność do samodzielnego poruszania się bez użycia urządzeń wspomagających, takich jak kule czy laski.

Koksartroza III stopnia jest bezpośrednim wskazaniem do leczenia operacyjnego. Jeśli operacja nie zostanie wykonana na czas, głowa kości udowej mocno połączy się z powierzchnią panewki za pomocą osteofitów. Doprowadzi to do skrócenia nogi, całkowitego braku możliwości samodzielnego ruchu, ponieważ staw całkowicie utraci mobilność, tj. do niepełnosprawności.

Diagnostyka

W przypadku wystąpienia objawów choroby zwyrodnieniowej stawów zaleca się jak najszybszy kontakt z ortopedą. Początkowo lekarz przeprowadzi wywiad z pacjentem i pozna charakter dolegliwości, a następnie przystąpi do badania i wykonania testów czynnościowych, porównując długość nóg. Z reguły uzyskane dane są wystarczające, aby z dużym stopniem pewności mówić o obecności choroby zwyrodnieniowej stawów.

Ale ponieważ taki obraz kliniczny może towarzyszyć wielu innym chorobom stawów biodrowych, zarówno o charakterze zapalnym, jak i niezapalnym, wymagane są instrumentalne metody diagnostyczne. Z ich pomocą specjalista będzie mógł nie tylko potwierdzić obecność koksartrozy, odróżnić ją od zespołu korzeniowego spowodowanego patologiami kręgosłupa, ale także prawidłowo ocenić stopień jego rozwoju, czyli wybrać najskuteczniejszą taktykę leczenia .

Dziś do diagnozy koksartrozy stosuje się:

• Zdjęcie RTG stawów biodrowych – powstałe obrazy pozwalają wykryć oznaki zmian destrukcyjnych, obecność osteofitów, charakter deformacji struktur kostnych oraz zmierzyć grubość szpary stawowej.
• CT to nowocześniejsza metoda diagnozowania patologii kości, zapewniająca jaśniejsze dane niż zdjęcia rentgenowskie, ale droższa. Dlatego CT jest przepisywany w kontrowersyjnych przypadkach, gdy konieczne jest wyjaśnienie diagnozy i stopnia zniszczenia stawu biodrowego.
• MRI to bardzo pouczająca metoda badania stawów, zapewniająca maksymalną ilość informacji o stanie stawu i wszystkich jego struktur, zwłaszcza chrząstki szklistej, więzadeł i cech ukrwienia.

Pacjentom przepisuje się szereg badań laboratoryjnych, w tym KLA, OAM, badania reumatyczne, biochemiczne badania krwi i inne.

Zachowawcze leczenie koksartrozy

Podczas diagnozowania koksartrozy o 1 lub 2 stopnie leczenie prowadzi się metodami zachowawczymi. Dla każdego pacjenta dobierane są indywidualnie, biorąc pod uwagę wykryte choroby współistniejące. Dlatego często konieczne może być skonsultowanie się nie tylko z ortopedą, ale także z lekarzami innych specjalności, którzy dobiorą niezbędne leczenie w walce z chorobami współistniejącymi.

W ramach leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów pacjentom przepisuje się:

• terapia lekowa;
• terapia ruchowa;
• fizjoterapia.

Obowiązkiem wszystkich pacjentów jest podjęcie działań w celu wyeliminowania wpływu czynników zwiększających obciążenie nóg i przyczyniających się do progresji zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Obejmuje to dostosowanie diety i zwiększenie poziomu aktywności fizycznej, jeśli masz nadwagę. Jeśli pacjent jest regularnie narażony na nadmierny wysiłek fizyczny, zaleca się zmianę rodzaju aktywności lub zmniejszenie intensywności treningu, jeśli obciążenie jest spowodowane sportem. W niektórych przypadkach zaleca się stosowanie specjalnych bandaży i ortez, które utrwalą staw biodrowy i odciążą go podczas wysiłku fizycznego.

Terapia medyczna

W ramach leczenia farmakologicznego pacjenci są indywidualnie dobieranymi lekami, z uwzględnieniem istniejących chorób współistniejących. Z reguły w leczeniu koksartrozy wskazane są leki z następujących grup farmakologicznych:

• NLPZ – rozbudowana grupa leków wykazujących działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne (dostępne w różnych postaciach dawkowania, m. in. tabletki, kapsułki, żele, kremy, roztwory do wstrzykiwań, co pozwala wybrać najskuteczniejszą i najwygodniejszą formę aplikacji);
• kortykosteroidy - leki o silnym działaniu przeciwzapalnym, ale ze względu na wysokie ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, zwłaszcza przy stosowaniu postaci doustnych, są przepisywane tylko na krótkie kursy w postaci zastrzyków;
• środki zwiotczające mięśnie - leki, które pomagają zmniejszyć napięcie mięśniowe, co pozwala skutecznie radzić sobie ze skurczami mięśni, często obserwowanymi w chorobie zwyrodnieniowej stawów;
• chondroprotektory - grupa leków zawierających składniki wykorzystywane przez organizm do regeneracji tkanki chrzęstnej;
• preparaty poprawiające mikrokrążenie - pomagają poprawić odżywienie tkanek miękkich i aktywować przebieg procesów metabolicznych w dotkniętym obszarze;
• Witaminy z grupy B - są wskazane przy zaburzeniach przewodnictwa nerwowego spowodowanych uciskiem nerwu przez zmienione elementy stawu biodrowego.

Jeśli choroba zwyrodnieniowa stawów spowodowała napad ostrego bólu, którego nie można powstrzymać za pomocą przepisanych NLPZ, u pacjentów zaleca się blokadę dostawową lub okołostawową. Jego istota polega na wprowadzeniu bezpośrednio do jamy stawu biodrowego roztworu znieczulającego w połączeniu z kortykosteroidami. Pozwoli to szybko wyeliminować ból i zmniejszyć proces zapalny. Ale blokadę może przeprowadzić tylko wykwalifikowany pracownik służby zdrowia w specjalnie przygotowanym pomieszczeniu. Wykonywanie takich procedur w domu nie jest pokazane.

terapia ruchowa

Podczas diagnozowania choroby zwyrodnieniowej stawów obowiązkowa jest regularna terapia ruchowa. W taki sam sposób jak terapia lekowa, zestaw ćwiczeń terapii ruchowej dla każdego pacjenta dobierany jest indywidualnie, biorąc pod uwagę stopień zniszczenia stawu biodrowego, poziom rozwoju fizycznego pacjenta, charakter współistniejących chorób (szczególna uwaga płaci się za patologie sercowo-naczyniowe).

Dzięki codziennej terapii ruchowej możesz:

• zmniejszyć nasilenie bólu;
• zwiększyć ruchomość stawu biodrowego;
• zmniejszyć ryzyko atrofii mięśni;
• wyeliminować skurcze mięśni ud;
• aktywują krążenie krwi, a tym samym poprawiają odżywienie dotkniętego stawu.

Wszystkie ćwiczenia należy wykonywać płynnie, unikając gwałtownych ruchów i szarpnięć. Ale jeśli ból wystąpi podczas terapii ruchowej, zdecydowanie powinieneś skontaktować się z lekarzem, aby skorygować wybrany kompleks lub przeprowadzić ponowną diagnozę, aby wykluczyć postęp choroby i potrzebę operacji.

Fizjoterapia

Kompleksowe leczenie koksartrozy obejmuje kursy zabiegów fizjoterapeutycznych o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym, obkurczającym i tonizującym na organizm. Dlatego najczęściej pacjentom przepisuje się 10-15 zabiegów:

• terapia ultradźwiękowa;
• elektroforeza;
• UVT;
• magnetoterapia;
• laseroterapia itp.

W ostatnim czasie w ramach zachowawczego leczenia koksartrozy coraz częściej stosuje się plazmolifting, który może znacznie przyspieszyć regenerację chrząstki szklistej. Istotą zabiegu jest wprowadzenie do jamy stawu biodrowego oczyszczonego osocza krwi, które uzyskuje się przez odwirowanie z krwi własnej pacjenta.

Operacja koksartrozy

Jeśli u pacjenta zdiagnozowano chorobę zwyrodnieniową stawów III stopnia, jest on wskazany do interwencji chirurgicznej, ponieważ metody zachowawcze w takich przypadkach są już bezsilne. Niestety takie sytuacje są dziś niezwykle powszechne, ponieważ bardzo duża liczba pacjentów zwraca się o pomoc medyczną, gdy nie mogą już dłużej znosić bólu lub mają poważne ograniczenia ruchowe, które pozbawiają ich zdolności do samodzielnej pracy i poruszania się.

Terminowa interwencja chirurgiczna może całkowicie wyeliminować te zaburzenia i przywrócić pacjentowi zdolność normalnego poruszania się, znacznie poprawiając jego jakość życia. Wskazaniami do jego realizacji są:

• znaczny spadek przestrzeni stawowej o ponad 80%;
• obecność silnego bólu w stawie biodrowym, którego nie można wyeliminować;
• wyraźne zaburzenia mobilności;
• złamanie szyjki kości udowej.

Złotym standardem w leczeniu ciężkiej choroby zwyrodnieniowej stawów, także u osób starszych, jest endoprotezoplastyka stawu biodrowego. Operacja ta polega na wymianie zniszczonego stawu biodrowego na sztuczną endoprotezę wykonaną z trwałych i jednocześnie zgodnych biologicznie materiałów. Endoprotetyka pozwala w pełni przywrócić funkcjonalność stawu biodrowego, wyeliminować ból i przywrócić osobę do pełnoprawnego, aktywnego życia.

Istotą tego typu interwencji chirurgicznej jest resekcja głowy kości udowej i niewielkiego fragmentu jej szyi. Ponadto chirurg będzie musiał przygotować powierzchnię panewki do instalacji endoprotezy, tj. usunąć wszystkie uformowane osteofity i osiągnąć maksymalne przywrócenie jej normalnego kształtu. Następnie zakłada się endoprotezę wybranego typu, którą mocuje się specjalnym cementem (najlepiej do leczenia osób starszych) lub bezcementowo. W tym ostatnim przypadku endoproteza ma specjalną część gąbczastą stykającą się ze strukturami kostnymi. Jego utrwalenie w panewce zapewnia kiełkowanie tkanki kostnej przez gąbkę.

Dla każdego pacjenta rodzaj endoprotezoplastyki dobierany jest indywidualnie. Najskuteczniejsza jest endoprotezoplastyka, która polega na całkowitej wymianie całego stawu biodrowego, czyli szyjki i głowy kości udowej oraz panewki.

Jeśli pacjent ma zachowaną prawidłową chrząstkę szklistą na powierzchni panewki, może poddać się częściowej alloplastyce z wymianą tylko głowy i/lub szyi kości udowej. W tym celu stosuje się endoprotezy o różnej konstrukcji: monopolarnej i bipolarnej.

Jedyną wadą endoprotezoplastyki jest konieczność wymiany założonej endoprotezy po 15-30 latach.

Po wymianie endoprotezy pacjentom przedstawiana jest rehabilitacja, której czas trwania zależy od tempa naprawy tkanek. W ramach rekonwalescencji zalecana jest terapia ruchowa, fizjoterapia i masaż leczniczy.

Przed pojawieniem się nowoczesnych endoprotez pacjentom z koksartrozą stopnia 3. przepisano osteotomię lub artrodezę. Obecnie techniki te są coraz rzadziej stosowane, ponieważ mają szereg wad. Artrodeza polega więc na utrwaleniu struktur kostnych stawu biodrowego metalowymi płytkami. W rezultacie zespół bólowy zostaje całkowicie wyeliminowany, ale staw całkowicie traci swoją ruchomość. Tak więc po artrodezie pacjent może tylko stać, ale nie jest już w stanie samodzielnie chodzić z powodu braku ruchu w stawie biodrowym. Dlatego dzisiaj artrodeza praktycznie nie jest przeprowadzana.

Osteotomia polega na wykonaniu sztucznego złamania kości udowej z taką kombinacją fragmentów kości, która zmniejszy obciążenie zajętego stawu biodrowego. Ale operacja daje tylko krótkotrwały efekt, aw przyszłości nadal pojawia się potrzeba artroplastyki.

Tak więc choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego jest dość niebezpieczną chorobą, która może prowadzić do niepełnosprawności. Poważnie obniża jakość życia i pozbawia osobę zdolności do pracy. Ale jeśli zwrócisz uwagę na wczesne oznaki patologii i uzyskasz poradę od ortopedy w odpowiednim czasie, możesz spowolnić jej postęp i osiągnąć znaczną poprawę samopoczucia. Ale przy już działającej coxarthrosis może być tylko jedno rozwiązanie - artroplastyka. Na szczęście tę metodę można zastosować nawet przy poważnych zmianach zwyrodnieniowych-dystroficznych i całkowicie przywrócić normalne funkcjonowanie stawu biodrowego.